Main Article Content

Abstract

Sangardi are folk poems from Panjshir, composed as quatrains that reflect the emotions and daily life of the local people. This descriptive-analytical study, examining a corpus of 325 Sangardi from reliable written sources, aims to analyze their literary devices. Despite their apparent simplicity, the findings reveal that these poems naturally and innovatively employ numerous literary devices such as simile, metaphor, paronomasia, repetition, personification, parable…. A prominent feature is the use of similes and metaphorical elements derived directly from the inhabitants' lived environment and surrounding nature. This not only creates aesthetic richness but also avoids the repetition and banality found in some formal Persian poetry. Consequently, Sangardi, through their use of these literary techniques and the reflection of the rural poets' sincerity, possess significant literary appeal and impact. Their study is therefore a crucial step for understanding and preserving Afghanistan's folk literature.

Keywords

Folk Literature Folk Quatrains Literary Devices Panjshir Sangaredis

Article Details

How to Cite
Khurasani, S. (2025). An Analysis of the Rhetorical Aspects of Sangardis (The Folk Quatrains of Panjshir). Journal of Social Sciences - Kabul University, 8(3). https://doi.org/10.62810/jss.v8i3.357

References

  1. احدی، ف، ا. (1390). فرهنگ عامیانۀ پنجشیر. چاپ اول. کابل: انتشارات خیام.
  2. پارسا، س، ا. (1397). «پیوند تشبیه و کنایه در یک گونۀ بلاغی نادر در ادب عامه». دو ماهنامۀ فرهنگ و ادبیات عامه. سال 6، شماره 22، صص92- 106. لینک
  3. پنجشیری، د. (1343). «در دامان آریانای کهن». پشتون ژَغ (نوای پشتون). ش 5 و 7 صص 26 و 7.
  4. حسینی کازرونی، س، ا. (1379). «درآمدی بر دوبیتی سرایی: فهلویات». نامه تحقیقی پوهنځی ادبیات و علوم انسانی پوهنتون شهید بهشتی. صص46- 64. لینک
  5. دهخدا، ع. (۱۳۷۷). لغت نامه. تهران: انتشارات پوهنتون تهران.
  6. ذوالفقاری، ح. (۱۳۹۴). «کاربرد و ویژگی¬های دوبیتی در بومی¬ســرود¬های ایـرانی». ادب پژوهی. شماره¬۳۲، صص 63 - 95. لینک
  7. ـــــــــــــــــــ. (1395). «میراث¬های زبانی و جنبه¬های ادبی در عامه سروده‌های ایرانی». فصلنامۀ مطالعات اسناد میراث فرهنگی. شماره ؟، صص 1- 27. لینک
  8. ذوالفقاری، ح. و احمدی کمرپشتی، ل. (1388). «گونه شناسی بومی¬سرودهای ایران». ادب تحقیقی. شماره7 و 8، صص 143- 170. لینک
  9. شعور، ا. (1353). ترانه¬های کهسار، (مجموعۀ فلکلور افغانستان)، جلد اول. چاپ اول. کابل: وزارت اطلاعات و کلتور، آمریت فلکلور وادب.
  10. شفیعی کدکنی، م، ر. (1380). صور خیال در شعر فارسی: تحقیق انتقادی در تطور ایماژهای شعر پارسی و سیر نظریۀ بلاغت در اسلام و ایران. چاپ هشتم. تهران: آگه.
  11. شمیسا، س. (۱۳۹۵). نگاهی تازه به بدیع. تهران: میترا.
  12. ــــــــــــــــ . (۱۳۹۴). بیان. چاپ چهارم. تهران: میترا.
  13. شهرانی، ع. (۱۳۸۲). ضرب المثل¬های دری افغانستان. چاپ اول. تهران: بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار.
  14. فردوسی، ا. (1396). شاهنامه. (ج. 1). پیرایش جلال خالقی مطلق. چاپ دوم. تهران: سخن.
  15. کزازی، م، ج. (۱۳۶۸). زیباشناسی سخن پارسی: بیان. چاپ اول. تهران: نشـر مرکز.
  16. کهدویی، م، ک. و نجاریان، م، ر. (1388). «سنگردی¬های پنجشیر و ترانه¬های روستایی ایران». نامه تحقیقات ادب غنایی پوهنتون سیستان و بلوچستان. سال 7، شماره 12، صص 105- 128. لینک
  17. نیلاب‌رحیمی.، غ، ف. (1365). سنگردی¬های پنجشیر. چاپ اول. کابل: ریاست فرهنگ، کمیتۀ دولتی کلتور.
  18. هدایت، ص. (1378). فرهنگ عامیانۀ مردم ایران. به کوشش جهانگیر هدایت. چاپ اول. تهران: نشـر چشمه.